Politiek is entertainment

Ingediend op april 9th, 2009 door bartcaron

Politici komen te vaak aan bod in allerlei tv-spelletjes, quizzen en laatste shows. Is dat zo? Ik weet het niet. Niet omdat ik daar een waardeoordeel over wil geven. Integendeel, ook ik kom graag op tv. Zonder tv besta je als politicus gewoonweg niet. De impact op je bekendheid of onbekendheid is enorm. Daardoor wordt een tweedeling geschapen. Je kan de politici grosso modo opdelen in twee categorieën: zij die vaak op tv komen en zij die haast nooit op tv komen. Ik schat de verhouding op 5 procent versus 90%. Daartussen schuilt een groepje van mag ik of mag ik niet-politici, waar ik mezelf toe reken, die toch af en toe eens mogen meedoen met de grote jongens, al blijft het optreden meestal beperkt tot een interviewtje op de regionale tv of tot een quote in Villa Politica.
Och, zo erg is het allemaal ook niet. Hinderlijk is wel dat politici hun serieux niet kunnen opbouwen met politiek werk, evenmin met optredens in politieke programma’s, maar met optredens in de entertainmentsfeer. Bart De Wever heeft een slimste-mensimago, Ulla Werbrouck haar Eeuwige Roem, Kathleen Van Brempt nodigt uit in Mag ik u Kussen? Ga zo maar door. Het gaat meestal niet over inhoud of over visie.

Enfin, zo lees ik dat in de kranten. Immers, zelf kijk ik de voorbije jaren weinig televisie. Niet omdat mijn familiegenoten het enige toestel thuis monopoliseren, maar omdat ik gewoon nooit in mijn kot ben, of, als dat wel zo eens is, ik achter de computer zit te werken. En merkwaardig genoeg heb ik niet het gevoel iets te missen. Wat zou ik missen? Een plot uit Flikken, een grap uit De Kampioenen, een quote uit de Zevende Dag, een collega in een amusementsprogramma op VTM of VRT? De ondraaglijke maar daarom niet verboden lichtheid van het bestaan? Ja, ik geef toe dat niet naar tv kijken licht vervreemdend werkt. Je leeft blijkbaar in een andere werkelijkheid dan mensen die regelmatig voor de beeldbuis zitten. Een aantal thema’s ontsnappen je. Maar vervreemding? Waarvan dan? Van een virtuele realiteit die door voor spel en plezier zorgende tv-makers via de beeldbuis wordt geschapen? Ik heb de stevige indruk dat ik niks mis, behalve nu en dan de koers. Maar die is toch meestal op zondagnamiddag en daar wil ik wel eens een uitzondering voor maken. Helaas, ook dan komen Kris Peeters of Dirk Van Mechelen in  mijn vizier terecht.
Nee, geef me maar een stevige avond theater, een goed concert, een tentoonstelling of een boek. Voor zover het lukt, zeker nu tussen de verkiezingsdrukte door.

Maar toch knaagt het een beetje. Je hoort van je familie en vrienden wie ze op televisie hebben gezien … en vooral dat ze jouw niet of misschien eventjes gezien hebben. Maar ik ben geen entertainer, wel slim, maar nog niet gevraagd voor zo’n programma. Dat begrijp ik wel, uiteraard. Ik heb wel veel gedaan in het Vlaams parlement, inhoudelijk werk vooral. Maar dat is niet zo sexy. En dus krijg ik soms een beetje aandacht in de kwaliteitspers, maar weinig op tv. Behalve als er bloed vloeit, bijv. tijdens de crisis bij de VlaamsProgressieven.

Politiek is entertainment. Zo blijkt nu overduidelijk. De sperperiode voor de verkiezingen start pas op 27 april. Vanaf dan moet de VRT terughoudend zijn met politici buiten de nieuwsprogramma’s. Maar tot dan zijn diezelfde politici blijkbaar goed geschikt om kijkend Vlaanderen plezier te bezorgen. Ook op de commerciële zenders. En daar gaan politici gretig op in. Bekendheid is immers een noodzakelijke voorwaarde om het als politicus ver te schoppen. Hoe zou je zelf zijn? Ik zou ook ja zeggen … Alleen, ik behoor niet tot die 5%. Dat hoeft niet hoor, ik houd me liever bezig met de inhoudelijke besognes in het welzijnsbeleid, kunst en cultuur en – god betert – de media.
Geen televisie-aandacht? Je bestaat niet. Jammer.