Het ene pact is het andere niet

Ingediend op april 28th, 2012 door bartcaron

Cultuurpact
Pacta sunt servanda. Het werd de voorbije jaren één van de leidmotieven van de Vlaamse Regering. Niet toevallig in de taal van Cicero, de enige vreemde taal die door de grote Vlaamsche roerganger echt wordt getolereerd, waarmee zelfs wordt gekoketteerd.
Pacta sunt servanda, behalve dan het Cultuurpact blijkbaar.

Pacta sunt servanda kreeg recent een nieuwe vertaling. Pacten zijn niet langer om gerespecteerd te worden, pacten dienen om te bedienen. Politieke vrienden met name.
Bij de hersamenstelling van de besturen van de grote Vlaamse instellingen pleegt de meerderheid en met name de N-VA een ware coup. deSingel kreeg vorige week 11 nieuwe bestuurders. Onder hen slechts 1 iemand met een oppositiekleur, een open VLD’er. De regering duidde voor de algemene vergadering 10 nieuwe leden aan, liefst 6 mensen van N-VA-strekking. Groen wordt onder de graszoden geschoven. Ongezien en ongehoord. Straks volgen de Vlaamse Opera en het Ballet van Vlaanderen.

Ik ben verontwaardigd dat een minderheid zijn die uit de boot wordt geduwd. Want daar draait het nu net om. Het Cultuurpact regelt de gegarandeerde vertegenwoordiging in de raden van bestuur van alle openbare culturele Instellingen, zoals cultuurcentra of musea. Ook filosofische en ideologische minderheden moeten er hun stem kunnen laten horen. Cultuur is te kostbaar om in de handen te vallen van een toevallig heersende meerderheid, om te moeten dansen naar de pijpen van bestuurders die nu eens liever naar links zien dansen en na de volgende verkiezingen liever naar rechts. Cultuur moet boven de politiek staan.

Ja maar, hoor ik je denken, eerst ben je pissed off omdat Groen geen zitje meer heeft in het bestuur van deSingel en dan zeg je dat politici zich niet moeten inlaten met de cultuur. Inderdaad. Het zou een ideale wereld zijn mochten onze grote instellingen bestuurd worden door een mengelmoes van mensen, progressieven en conservatieven,  connaisseurs en amateurs, gevestigde waarden en jonge springers. Een mengelmoes met hun liefde voor kunst en cultuur als grootste gemene deler. Maar geen politieke waterdragers. Kijk eens naar de huidige besturen …
Groen heeft er steeds een erezaak van gemaakt om een dergelijke liefhebber af te vaardigen in de besturen, niet één of andere uitgerangeerde oudgediende of trouwe partijsoldaat die een troostprijsje gegund wordt. Maar dat is niet overal zo …

A’pen
En dan is er nog dit galletje over de provincialistische, of is het de parochiale denkwijze van de Vlaamse regering?
De raad van bestuur van deSingel zou m.i. toch moeten bestaan uit een diverse groep bestuurders, die uit het hele Vlaamse land afkomstig zijn. Is deSingel niet een culturele instelling die bedoeld is om internationale kunstcreaties te brengen en te tonen aan alle Vlamingen? We hebben slechts één dergelijke instelling. Hoe is het dan te verklaren dat de Vlaamse regering enkel bestuurders aanstelt die afkomstig zijn uit Antwerpen zelf, behalve een paar mensen uit de internationale periferie uit Mortsel en Zoersel? Meent de Vlaamse regering echt dat deSingel in de toekomst een lokaal Cultuurcentrum moet worden? Dorpspolitiek heet dat, van het zuiverste water. En het doet deSingel oneer aan, en geen klein beetje.