Ultimas, cultuurprijzen met engagement

Ingediend op juni 14th, 2017 door bartcaron

De Ultimas, de nieuwe naam voor de Vlaamse cultuurprijzen, nam gisteren een fijne start. Het werd toch geen feestje voor de incrowd van de cultuursector. Die werd fijntjes bij de neus genomen door de verenigde jury’s die vaak kozen voor verrassingen. Wat deed dat deugd. Weg met het arty-farty sfeertje, gedaan met het wat-zijn-wij-toch-goed gedoe. De jury’s kozen, zonder dat ze het van elkaar wisten voor maatschappelijk engagement, voor etnisch-culturele diversiteit, voor stedelijkheid ook. Hoe anders te verklaren dat Molenbeekse Marokkaanse vrouwen. (Forumtheater Radicalisering) mét hoofddoek de prijs voor de amateurkunsten winnen, dat Muziekpublique (wereldmuziek) de muziekprijs krijgt en hun muziekproject de avond mocht opluisteren – een ware verademing. Hoe anders te interpreteren dat de maker van The Land of the Enlightment de filmprijs wint, dat Jeroen Olyslaegers zijn Wil oplegt, dat het cultureel krakerscollectief Toestand de wind in het sociaal-cultureel werk blaast, dat de Geelse gezinsverpleging de prijs voor het cultureel erfgoed krijgt. Dirk Snauwaert van Wiels die van beeldende kunst ook een stadsproject en -engagement heeft gemaakt. En de cirque met Collectif Malunés, onvolprezen, een echt collectief, hedendaags circus dat er toe doet.
En haast in de marge een cultureel-liberaal accentje, de lof over het cultureel ondernemerschap (een modekoning de eerste prijs geven), gin op basis van onkruiden uitroepen tot cultuurproduct, en nog meer helaas’e hedendaagsheid van de nieuwe happy few. Ja, cultuur is breed, ik weet het. Echt iets voor De Morgen wiens lezers dat zeker fijn zullen vinden, echt zo’n publiek zie. Juist, ik heb weinig affiniteit met dat type nieuwlichters. Met (al te) toegepaste kunsten, mode bijv. Of ze cultuurprijzen moeten krijgen, laat ik aan de VOKA’s van deze wereld over. Ik weet alleen dat de cultuursector vol steekt met ondernemende mensen. Tijd voor VOKA om ook eens wat culturo’s in de bloemen te zetten.
En het feestje zelf? Braafjes in de pas in de hippe Vooruit, strak maar niet in het pak, zonder zelfverklaarde heiligheid, net iets te vol, vaak niet ter zake doende interviewtjes met dito grapjes die kunstenaars tot gewone mensenproporties terugbrengen. Toffe filmpjes met dank aan het onvolprezen Canvas. Pas mal. Meer dan enkele woordjes Frans, Engels en Italiaans. Vlaanderen ‘goes international’, eindelijk.
En een bescheiden cultuurminister die enkel de prijs voor algemene culturele verdienste aan Raf Simons kwam uitreiken, zonder franjes, zonder speech, waardig. De Ultimas zijn een aanwinst. Sven Gatz scoort toch eens.