De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, mevrouw de minister, collega’s, de thuiszorgdiensten in West-Vlaanderen helpen in 1 jaar tijd meer dan 2.000 mensen. 20 percent van het cliënteel van de thuiszorgdiensten kampt met psychische problemen, terwijl dat 3 jaar geleden nog maar 15 percent was. Twee derden van die personen heeft nooit contact gehad met een psychiater, een psycholoog of een Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg. Voor de mensen van de thuiszorg is het een heel belastende opdracht omdat ze met vragen en problemen te maken krijgen die ze niet adequaat kunnen beantwoorden. De cijfers komen van de vier thuiszorgdiensten van West-Vlaanderen. Die situatie kunnen we doortrekken naar heel Vlaanderen. Enkele jaren geleden werd een actieplan opgesteld voor cliënten met psychische problemen. 
Als oorzaak voor de problemen wordt aangehaald dat de ziekenhuizen propvol zitten, waardoor patiënten sneller in de thuiszorg hulp zoeken. Bovendien zouden in de samenleving steeds meer mensen met psychische problemen kampen. Die problemen worden ook steeds zichtbaarder en herkenbaarder. De thuiszorgdiensten vinden zelf dat ze voldoende capabel zijn om die mensen te helpen. Ze zijn ook laagdrempelig omdat ze bij de mensen thuis komen.

Mevrouw de minister, eind december 2004 hebt u een afvaardiging van die diensten ontvangen op uw kabinet. Ze vragen om mensen aan te trekken met psychologische expertise en kennis zodat ze een adequaat antwoord kunnen formuleren op de problemen. Ik vraag me af of dat de meest adequate oplossing is. Naast het aanstellen van psychologen in de thuiszorgdiensten is een intense samenwerking met de CGG’s misschien meer aangewezen. Vandaag zien we nogal wat nieuwe ontwikkelingen in de geestelijke gezondheidszorg. In de outreachprojecten voor kinderen wordt ook de psychiatrische thuiszorg langzaam ontwikkeld. Zijn we met die nieuwe ontwikkelingen wel goed bezig, omdat we zo tal van nieuwe structuren naast elkaar ontwikkelen? 
De nood in de samenleving neemt toe. De problemen nemen ook toe.

Daarom mevrouw de minister had ik u volgende vragen willen stellen:
– Bent u van plan om in te gaan op de vragen van de thuiszorgdiensten om subsidies te geven en psychologen aan te stellen in hun diensten, zodat de hulpverleners met hun vragen bij hen terecht kunnen?
– Zo ja, wanneer doet u dat, op basis van welke criteria en op welke schaal?
– Is er een budget voor? Zo niet, wat is daarvoor de reden?
– Kiest u veeleer voor de aanpak van samenwerking met de CGG’s of andere organisaties?

Minister Inge Vervotte: Mijnheer de voorzitter, dames en heren, we moeten voorzichtig omspringen met cijfers. Mijnheer Caron, u had het over 15 en 20 percent. Bij een werkelijke psychiatrische diagnose gaat het over 9 en 11 percent. Er is een discrepantie tussen een impliciete diagnose op basis van observaties van een aantal medewerkers, en de echte psychiatrische diagnose. Daarmee wil ik de problemen niet minimaliseren. Afhankelijk van de beroepscategorie kan de beoordeler een andere diagnose stellen. We moeten daar dus voorzichtig mee zijn. 
Op 10 december is er inderdaad een bespreking geweest op mijn kabinet. Achteraf zijn we ingegaan op de uitnodiging van 29 april 2005 om deel te nemen aan het symposium. Het is dus niet zo dat we nadien niets meer van ons hebben laten horen. Mijn raadgever in verband met geestelijke gezondheidszorg heeft actief aan de symposiumdebatten deelgenomen. Hij heeft dus kunnen luisteren naar wat daar is gezegd, maar hij heeft ook onze visie kunnen vertolken. 

Op dit ogenblik wordt een groot deel van vormingsmiddelen die de thuiszorgdiensten ter beschikking hebben, gebruikt voor bijvoorbeeld vorming in verband met het omgaan met psychosociale problemen in de zorgverlening. De diensten wensen veeleer over te schakelen op referentiepersonen die ze kunnen vrijstellen, maar die zich ook volledig toeleggen op het coachen van de thuisverzorgers. 
Tijdens het symposium is gebleken dat het niet zo duidelijk is wat die coaching moet inhouden. We hebben trouwens niet voorzien in budgetten om speciaal voor die coaching mensen aan te trekken. We zijn er immers niet van overtuigd dat er geen betere ondersteuningsmogelijkheden zijn. 
In het regeerakkoord staat dat het gaat over tweedelijnsvoorzieningen. Dat soort voorzieningen hebben de opdracht om de eerstelijnsvoorzieningen te ondersteunen. Dat gebeurt vandaag al. 

Ik wil nog een ander element in dit debat brengen, namelijk de pilootprojecten voor psychiatrische thuiszorg die door de federale overheid worden gefinancierd. Voor die projecten is er een samenwerkingsakkoord met de samenwerkingsinitiatieven thuiszorg. Eigenlijk willen we veeleer dergelijke zaken bewerkstelligen dan nog eens aparte structuren te financieren. We wensen ook een en ander in te passen in de globale context waaraan we werken met minister Demotte. Het uiteindelijke doel is het realiseren van zorgcircuits en -netwerken voor mensen met ernstige en langdurige psychiatrische problemen. Op de interministeriële conferentie zal dit zeker aan bod komen. 
In verband met dementie lukt het om met zeer weinig middelen via een netwerk een zeer breed veld te bereiken en veel ondersteuning, expertise en knowhow te bieden. We willen in de context van de problematiek die nu aan de orde is, iets gelijkaardigs doen. We willen expertisenetwerken uitbouwen die passen in het geheel. We willen komen tot een coherent beleid waarin ook de pilootprojecten en die expertisenetwerken een plaats krijgen. 
Ik ben op de hoogte van het advies van de Vlaamse Gezondheidsraad waarin wordt gesproken over een gedeeld engagement. Ik onderschrijf dat, maar ik erken evenzeer de noodzaak aan een complementaire samenwerking tussen de eerste en de tweede lijn. Dat vat onze visie samen. Het is de taak van de tweede lijn om de eerste te ondersteunen, liefst via netwerkvorming.

De heer Bart Caron: Mevrouw de minister, ik dank u voor het antwoord.

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister-president, het is tegenwoordig bon ton om het auteursrecht aan te vechten. Het auteursrecht wordt vaak in relatie gebracht met vermindering van toegankelijkheid tot informatie, tot onrechtmatige monopolies op cultuur of wetenschappelijk onderzoek of het verhinderen van de toegang tot dat wetenschappelijk onderzoek. Veel mensen in artistieke kringen schilderen het auteursrecht af als een hinderpaal voor artistieke, politieke, sociale betekenis en informatieproductie in plaats van een bescherming. Dit merken we ook bij het publiek: de steeds meer afkerige houding van het publiek tegenover het auteursrecht zorgt er ook voor dat ongeoorloofde of illegale praktijken zoals de uitwisseling van muziek of audiovisueel werk via het internet en het downloaden van film en muziek welig tieren zonder dat ons geweten daardoor wordt bezwaard. Als de kritiek van kunstenaars op het auteursrecht van de kunstenaars zelf komt, van hen die in theorie als eersten baat vinden bij het auteursrecht, dringt zich een ernstige bevraging op. 

Het auteursrecht zou volgens velen niet langer een vrijwaring van maar veeleer een rem op kunst zijn geworden. Niet alleen in de kunstwereld, ook in academische kringen en projecten die de uitwisseling van gegevens beogen, denkt men er zo over: universiteiten, bibliotheken, niet commerciële informatie-uitwisselingsprojecten bevragen zich over de mogelijkheden van de uitwisseling van hun geschriften, hun onderzoeksgegevens, rapporten enzovoort. Ze willen die verspreiden via een model dat een grotere openheid waarborgt dan het huidige auteursrecht, een model dat vrije en kostenloze communicatie van werken en de uitwisseling van kennis zou bevorderen. 
Uit deze reflectie zijn in de wereld verschillende nieuwe juridische kaders voortgekomen voor de verspreiding van die werken. Het bekendste voorbeeld is de vrije beschikbare software dat dezer dagen de informaticawereld verovert. Voor wie hier mee vertrouwd is, noem ik bijvoorbeeld de Mozilla-software, de open-sourcesoftware, die de gebruiker kan installeren zonder dat daar een verplichting tegenover staat van betaling en de toelating geeft om te kopiëren en verspreiden. 

Het nieuwe paradigma van het auteursrecht kreeg ondertussen ook een naam, namelijk copy left, een woordspeling die alludeert op de tegenstelling met copyright, namelijk links en rechts en op de tegenstelling tussen copyright als recht en copy left als datgene wat wordt toegelaten of toevertrouwd. Dat geeft perfect uitdrukking aan een bewuste breuk met het klassieke auteursrecht zoals we het vandaag kennen. 

Zo kom ik bij de Creative Commons, een licentiesysteem dat op een maximale manier kunst, artistieke prestaties, maar ook rapporten van wetenschappelijk onderzoek vrij toegankelijk maakt voor zoveel mogelijk burgers. Het is een juridisch kader op basis van een licentiesysteem waarbij de auteur toestemming geeft om zijn werk vrij van rechten te laten gebruiken, te reproduceren of mee te delen aan het publiek, en het laat de auteur ook toe bepaalde rechten voor zich te reserveren. Bijvoorbeeld het commercialiseren van een wetenschappelijke toepassing kan buiten het Creative Commons-systeem geregeld worden en kan via het klassieke auteursrecht, zoals we dat nu kennen, verder zijn weg vinden. De auteur, de wetenschapper of vinder kan voorwaarden opleggen waaronder dat alles moet gebeuren. Het kan bijvoorbeeld dat de auteur enkel de toestemming geeft voor bijvoorbeeld niet-commercieel gebruik, dat er geen wijzigingen in het werk mogen worden aangebracht, enzovoort. Ook de bronvermelding kan worden geregeld. 

Creative Commons is van origine een Amerikaans systeem en is naar Belgisch recht vertaald door de universiteiten van Namen en Leuven. Ondertussen zijn er over de hele wereld al 1,5 miljoen werken beschermd via dit licentiesysteem. Niet alleen commerciële organisaties werken ermee, maar ook jonge muzikanten bijvoorbeeld willen graag dat hun muziek effectief wordt verspreid via het internet en dat die wordt gedownload als promotie-instrument en ze kiezen daarbij voor dit systeem. Ook allerlei fondsen en andere mechanismen kunnen er een beroep op doen. 
De Vlaamse overheid produceert een hele rits rapporten en studies en doet dat onder meer via een aantal wetenschappelijke instituten waar ze op permanente of occasionele basis mee samenwerkt. Ze heeft bovendien een aantal sectorale onderzoeksprojecten lopen en veel wetenschappelijk onderzoek en kan dus wel te maken hebben met deze auteursrechtelijke regeling. 

Daarom mijnheer de minister-president volgende vragen:
– Zijn er in het kader van een maximale toegankelijkheid van die rapporten, plannen – ik mag niet naar intenties vragen – om de publicaties waarvan de Vlaamse overheden de auteurs of opdrachtgevers zijn, uit te geven onder de Creative Commons-licentie?
– Beschikt de Vlaamse overheid over de vermogensrechten van deze door hen gesubsidieerde werken?
– Overweegt u om die zelfs verplicht onder de Creative Commons te plaatsen? Ik bedoel daarmee of dit als clausule kan worden opgenomen in overeenkomsten die met de onderzoeksinstituten worden afgesloten.
– Is de Vlaamse overheid bereid om de werken die gecreëerd zijn met openbare middelen, ook vrij te stellen van de billijke vergoeding en/of het leenrecht, een ander nevenrecht dat in de Belgische auteursrechtelijke wetgeving is vermeld?

Minister-president Yves Leterme: Mijnheer Caron, mijn intenties komen meestal overeen met mijn plannen en met mijn overwegingen. Een vraag naar mijn plannen en overwegingen is dan ook een vraag naar mijn intenties, maar desalniettemin zal ik op uw vragen antwoorden. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik het concept van de Creative Commons heb leren kennen via uw vraag. Het is interessant om de gedachtewisseling hierover in de commissie te beluisteren. 
Er bestaan momenteel geen plannen om publicaties van de Vlaamse overheid die auteursrechtelijk zijn beschermd, uit te geven onder het licentiesysteem van de Creative Commons. Wel wordt vandaag bij publicaties van de Vlaamse overheid heel soepel omgesprongen met auteursrechten. Meestal staat in de publicatie zelf vermeld dat mag worden gekopieerd als de bron wordt vermeld. Dat wijkt af van de auteurswet van 30 juni 1994, waarin wordt gesteld dat men de toestemming moet vragen aan de auteur vooraleer men kopieert of citeert. Als ik het concept goed heb begrepen, is dat met een beetje goede wil te beschouwen als een implementatie van het concept Creative Commons. 

Verder is er ook de Europese richtlijn 2003/98 van 17 november 2003 met betrekking tot het hergebruik van overheidsinformatie. In deze richtlijn wordt als algemeen principe vooropgesteld dat de lidstaten ervoor zorgen dat, in
dien het hergebruik van overheidsinformatie toegestaan is, dit hergebruik mogelijk moet zijn voor zowel commerciële als niet-commerciële doeleinden volgens een aantal modaliteiten die in de richtlijn zijn vastgelegd. 
De Vlaamse Regering heeft op 12 november 2004 in uitvoering van deze Europese richtlijn beslist dat er een duidelijke en allesomvattende beleidsvisie moet worden ontwikkeld in verband met het hergebruik van overheidsinformatie. Daartoe is een werkgroep opgericht die zeer recent haar resultaten heeft neergeschreven in een nota aan de Vlaamse Regering waarin voorstellen worden geformuleerd voor de omzetting van die Europese richtlijn van 17 november 2003 in Vlaamse regelgeving.Die nota komt binnenkort op de Vlaamse Regering en zal worden omgezet in een voorontwerp van decreet dat aan het Vlaams Parlement zal worden voorgelegd. 

Bij werken van welke vorm ook die worden gesubsidieerd door de Vlaamse overheid, worden de vermogensrechten niet zomaar overgedragen aan de Vlaamse overheid. Ze blijven principieel in het bezit van de eigenlijke auteur van het werk, tenzij er een andere onderlinge overeenkomst zou zijn gemaakt of in een subsidiebesluit andersluidende bepalingen zouden zijn opgenomen. Mijnheer Caron, u kent dit evengoed als ikzelf. Aangezien de vermogensrechten van de werken die door de Vlaamse overheid worden gesubsidieerd niet automatisch worden overgedragen aan de Vlaamse overheid, zijn we uiteraard niet bij machte om die te laten vallen onder het licentiesysteem van de Creative Commons. De auteur moet daar desgevallend een beslissing over nemen. 
In navolging van de Europese richtlijn van 1992 en aanvullend op de auteurswet van juni 1994 heeft de federale overheid in 2004 een KB goedgekeurd dat de openbare uitlening van een auteursrechtelijk beschermd werk regelt. Over de praktische uitwerking van dit besluit dat in het Belgisch Staatsblad verscheen op 14 mei 2004 en de gevolgen ervan moeten zowel de federale als de gemeenschapsregeringen nog een aantal beslissingen nemen. De federale overheid moet onder meer de beheersvennootschap aanduiden die zich zal bezighouden met het innen en verdelen van de vergoedingen. De federale regering zal hiervoor waarschijnlijk Reprobel aanduiden, dat weet ik uit contacten met het kabinet van de bevoegde minister, maar hierover is nog geen definitieve beslissing genomen. Aangezien de bibliotheken onder de bevoegdheid van de gemeenschappen vallen, moeten ook de gemeenschapsregeringen over de praktische uitwerking van dit besluit nog een besluit nemen. 

De belangrijkste vraag is of de uitleenvergoeding per uitleeninstelling zal worden geïnd dan wel of de Vlaamse overheid collectief aan de beheersvennootschap zal betalen. Hieromtrent is wat denkwerk aan de gang en moet de Vlaamse Regering nog een beslissing nemen. De geïnde vergoedingen zullen proportioneel worden verdeeld aan de rechthebbenden. De Vlaamse overheid is als uitgever geen rechthebbende. Kunstenaars en onderzoekers die door de Vlaamse overheid gesubsidieerd zijn, hebben in principe wel recht op een vergoeding, wat in de federale wetgeving staat. 
De Vlaamse overheid heeft niet de bevoegdheid om dergelijke werken vrij te stellen van een billijke vergoeding of van leenrecht zoals u suggereert. Het betreft hier immers een federale bevoegdheid die is geregeld bij KB van 25 april 2004. De Vlaamse overheid kan dus niet ingaan op uw vierde vraag. Het hangt af van de auteurs of is minstens anders geregeld in de federale wetgeving.

De heer Bart Caron: Mijnheer de minister-president, ik dank u voor het antwoord. Uit de geest van het antwoord blijkt dat de Vlaamse overheid bekommerd is om het ontsluiten of toegankelijk maken van de rapporten. 
Ik wil nog even de suggestie doen dat uw diensten zouden nagaan, aangezien u dan toch het kopiëren mits bronvermelding genegen bent, of het niet meer garanties biedt om dit volgens het wettelijk kader zoals voorzien in de Creative Commons te doen. Dit is een oproep. Ik weet dat we nog maar aan het begin van de ontwikkelingen staan, maar dit kan interessant zijn. 

Ten slotte wil ik er nog op wijzen dat ook bij het leenrecht een deeltje van de opbrengst wordt gereserveerd voor de uitgever. Zo kan er in principe dus wel wat terugvloeien naar de Vlaamse overheid. Maar zoals u zei, hangt veel in deze discussie af van de wijze waarop Vlaanderen dit zal doen. De vraag is of we dit collectief, samen met de sectoren, kunnen regelen. Er zou dan sprake zijn van een collectieve vergoeding aan de auteursbeheersvennootschappen, die zowel het leenrecht als de billijke vergoeding beheren. Dat zal de toekomst uitwijzen.

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, dames en heren, we hebben er allemaal in onze kindertijd wel eens van gedroomd om zelf televisie te maken. Voor mij blijft dat een droom omdat ik geen ambities ter zake heb. Televisie wordt niet alleen een toegankelijk medium voor de kijker, maar ook voor de maker. De digitalisering van de kabel, de vereenvoudiging van signaaldoorstroming en dergelijke, zorgen ervoor dat televisie dichtbij is. Deze week verschenen in de kranten nog artikels over lokale televisie waarbij gemeenten en buurten een eigen televisiestation oprichten. Het is dus een zeer toegankelijk medium geworden. Het sluit in die zin een beetje aan bij een oude droom uit de jaren tachtig van televisie als gemeenschapsvormend medium. Dat is toen geëindigd in wat we nu kennen als regionale televisie. 

Mijn vraag gaat over de mogelijkheden die de technologie biedt om meer televisie en meer diversiteit aan te bieden aan de kijkers. Er zijn in Vlaanderen een aantal collectieven – groepen van jonge televisiemakers – ontstaan, zoals Kingkong en Vidiots. Beide organisaties hebben een kleine subsidie gekregen van de minister van Cultuur en daarom gebruik ik ze als voorbeeld. Ze maken andere televisie, doen aan auteurtelevisie en proberen origineel te zijn. Ze zoeken ruimte om hun werk aan de kijker te laten zien. Dat is het nadeel van een televisiemaker ten opzichte van een theatermaker. Deze laatste gaat op straat of op een scène staan om zijn product te tonen. Voor televisie zijn technologie en dragers noodzakelijk. 
Deze organisaties zoeken dus een plek om hun werk te laten zien. Ze vragen zich af hoe ze dat moeten doen. De ene opteert voor webtelevisie en de andere zoekt zendtijd bij de reguliere omroepen. Ze zijn allemaal op zoek naar een breder publiek. Het afdwingen van zendtijd bij de VRT is dan ook een bijna voor de hand liggende vraag. De openbare omroep moet aandacht hebben voor educatie, cultuur, vernieuwing en jonge televisiemakers. Waarom kan de VRT dan niet doen zoals de VPRO in Nederland? Jonge televisiemakers of experimentele kunstenaars krijgen er een open forum op het Nachtpodium. Dat gebeurt niet alleen in Nederland, maar ook in Amerika. In New York kan men terecht op Manhattan Network. Ik raad u aan om ook eens te surfen naar Heavy.com, een website vol satire en humor. Dit is een voorbeeld van hoe webmakers kunnen evolueren naar een groot en winstgevend bedrijf. 

Het feit dat auteurtelevisie een plek onder te zon zoekt, heeft te maken met het huidige aanbod op televisie. Is dat niet al te mainstream, te gemiddeld en soms te middelmatig? Durven we plaats maken voor dat andere werk? De VRT beveiligt zijn kwaliteit door met productiehuizen exclusiviteitscontracten af te sluiten. Dat zorgt ervoor dat er vrij strakke formats zijn, waarin weinig ruimte is om te experimenteren. Mogen we de termen kwaliteit en diversiteit dan nog wel gebruiken op televisie? Kwaliteit en diversiteit betekenen ook dat het andere televisiewerk zichtbaar wordt voor het grote publiek. Deze vraag om uitleg sluit aan bij wat ik al een hele tijd over cultuur en televisie zeg, en de ruimte die de openbare omroep daarvoor moet maken. 

Daarom mijnheer de minister had ik u graag volgende vragen gesteld:
– Is er ruimte voor dit soort televisiewerk binnen de huidige beheersovereenkomst? Ik wil ook mijn waardering uitdrukken voor heel wat mensen binnen de VRT. Er is ruimte voor eigenzinnige televisiemakers en ik wil niet zeggen dat er helemaal niets gebeurt.
– Is er nog meer ruimte mogelijk? Zo niet, denkt u eraan om die ruimte te creëren in een volgende beheersovereenkomst?
– Is daarvoor aparte financiering mogelijk op de begroting via het departement Media? Als dit niet kan binnen de VRT, is er dan plaats op de kabel?
– Is er geen bandbreedte beschikbaar om dit soort eigenzinnige televisie bij een groot publiek te brengen?

Minister Geert Bourgeois: Mijnheer de voorzitter, dames en heren, we zien heel wat gebeuren op dit terrein. U hebt al verwezen naar lokale initiatieven waarover we recent nog konden lezen. Op internet duikt lokale televisie op zonder reglementering van de overheid, maar wel dankzij creativiteit en inventiviteit. Dit gebeurt met steun van bewoners of lokale besturen. Er is heel wat aan het bewegen. 
U vraagt of er ruimte is op de VRT voor onafhankelijke televisie. Ik interpreteer ‘onafhankelijke’ dan in de zin van productiehuizen die nog geen band hebben met de VRT. Ik denk niet dat het uw bedoeling is dat er een subonafhankelijke televisie moet worden geparkeerd binnen de openbare omroep. 

Ik verwijs nogmaals naar de huidige beheersovereenkomst. De VRT moet met zijn programma’s een breed publiek bereiken en performantiemaatstaven halen. De VRT-televisienetten zijn, zoals bepaald door de beheersovereenkomst, generalistische netten die de hele bevolking moeten bereiken. De VRT kan daarom op zijn televisienetten moeilijk programma’s brengen die eerder thuishoren op een nichezender. Dat betekent niet dat de VRT programmavoorstellen van nieuwe leveranciers niet met veel interesse bekijkt. 

Ik kan niet ingrijpen in de programmatie van de omroep. Artikel 8, paragraaf 2 van de omroepcodex stelt dat de VRT moet streven naar een zo groot mogelijke kwaliteit, professionaliteit, creativiteit en originaliteit waarbij ook nieuwe talenten en vernieuwende expressievormen moeten worden aangeboord. Het is absoluut niet zo dat nieuwe vormen van televisie of jonge programma- en filmmakers niet aan bod komen. Ik verwijs naar ‘De wereld van Tarantino’ waarin 25 jonge filmmakers een kans hebben gekregen. De VRT besteedt dus aandacht aan creativiteit en vernieuwing. Ik zal de VRT nog eens herinneren aan die decretale bepaling, zonder echter in te grijpen in de programmering. 
De betrokkenen kunnen natuurlijk ook reageren op de bevraging die wordt georganiseerd. Uw fractie kan dan naast de twee belangrijke items die u hebt geformuleerd, meer seks en meer voetbal, een derde suggestie formuleren op de website. In het licht van een nieuwe beheersovereenkomst moeten we nagaan of we daar nog verder kunnen of moeten in gaan. 

Binnen de mediabegroting zijn er geen kredieten voorhanden voor dergelijke producties. Ik wil niet op het terrein komen van de minister van Cultuur maar ik wil er toch op wijzen dat het Vlaams Audiovisueel Fonds audiovisuele producties ondersteunt. Volgens mijn administratie, die ook verantwoordelijk is voor de film, zoekt en stimuleert het VAF jong talent via de ateliers. In 2004 zijn er veel documentaire projecten ondersteund en de steun aan experimentele kunst blijft toenemen. Ook een opleidingsinitiatief van de Vidiots werd ondersteund. 
Ged
urende lange tijd waren er in Vlaanderen slechts beperkte tewerkstellingsmogelijkheden bij de toenmalige BRT, nu VRT. Nu worden impulsen gegeven aan productiehuizen en programmamakers. Naast de VRT zijn er ook de diverse priv

Financiering van de openbare omroep

Ingediend op maart 17th, 2005 door bartcaron

Vraag om uitleg van de heer Bart Caron tot de heer Geert Bourgeois, Vlaams minister van Bestuurszaken, Buitenlands Beleid, Media en Toerisme, over de houding van de Europese Commissie inzake financiering van de openbare omroepen.

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, de EU is terecht geïnteresseerd in de financiering van openbare omroepen in Europa. Vorige week heeft mevrouw Croes, de niet-onomstreden Europese commissaris voor de Mededinging, een ingrijpende wijziging van de financieringswijze van de publieke zenders in Duitsland, Ierland en Nederland geëist. Volgens bepaalde bronnen zou de VRT binnenkort ook aan de beurt zijn. In twee krantenartikels staat te lezen dat de Vlaamse openbare zendgemachtigde zich in een gelijkaardig parket bevindt. Aangezien de klachten van de VMMa later zijn ingediend en het onderzoek nog niet is afgerond, heeft de Europese Commissie zich hierover nog niet uitgesproken.

Het is trouwens niet de eerste keer dat dit gebeurt. De Europese Commissie heeft de openbare omroepen van Frankrijk, Spanje en Portugal op het matje geroepen en een aantal eisen inzake de financiering gesteld. De Europese Commissie is van mening dat de openbare omroepen van Duitsland, Ierland en Nederland belastingsgeld gebruiken om winstgevende activiteiten te subsidiëren. Dit onderwerp is uiteraard nauw verbonden met het onderwerp van de eerste interpellatie die hier vandaag is gehouden. De potentieel winstgevende activiteiten van de VRT zijn hier reeds aan de kaak gesteld. In de wandelgangen van de Europese Commissie wordt dan ook verteld dat de VRT zich in een gelijkaardige situatie bevindt. De betrokken landen hebben de vraag gekregen de precieze opdracht van hun openbare omroep duidelijker te omschrijven en de boekhouding van die omroep transparanter te maken. Het onderscheid tussen de openbare dienstverlening en de andere activiteiten moet duidelijk zijn.

Hoewel dit buiten het eigenlijke onderwerp van mijn vraag om uitleg valt, wil ik erop wijzen dat we op termijn een discussie over de essentie van een openbare omroep zullen moeten voeren. Een overheid moet weten wat ze van een omroep wil. De vraag is of al deze activiteiten tot de exclusieve opdracht van een openbare omroep moeten behoren.
Een aantal taken van de openbare omroep worden momenteel door de overheid gefinancierd. We zullen de vraag krijgen om deze overcompensatie te beëindigen. De on-lineactiviteiten zullen het eerst in het vizier worden genomen. Gezien de al te gekke letterspelletjes die op de commerciële zenders worden uitgezonden, verbaast dit me niet. Zaken als een sms-actie of televoting kunnen onwaarschijnlijke opbrengsten voor een omroep genereren. Ik vraag me af of dit tot de taken van een overheid behoort. Volgens een persmededeling van de Europese Commissie gaat het immers om ‘de democratische, sociale en culturele behoefte van de samenleving, die door traditionele omroepactiviteiten moet worden ingevuld.

De Europese Commissie kijkt met grote ogen naar het programma Liebesalarm. Onder die titel zendt de WDR, een Duitse regionale zender die in het grootste deel van Vlaanderen via de kabel kan worden ontvangen, gratis partnerbeurzen uit. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me hierbij allerlei zaken kan voorstellen, maar dat ik eigenlijk niet weet wat het programma inhoudt.
De Europese Commissie heeft zich nog niet over de klacht van de VMMa over de structurele overcompensatie van de VRT uitgesproken. De woorden van de heer Todd, de woordvoerder van de VMMa, hebben me ertoe aangezet deze vraag om uitleg te stellen. Volgens hem vertoont het dossier van de VRT veel gelijkenissen met de dossiers van de openbare omroepen in de daarnet vermelde landen.

De woordvoerster van de VRT heeft het volgende verklaard: ‘De opdracht van de VRT is in de beheersovereenkomst al heel duidelijk en omvangrijk gedefinieerd’. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Ze heeft ook het volgende verklaard: ‘Over de on-lineactiviteiten staat er zelfs vermeld dat de VRT een voortrekkersrol moet spelen op innovatief vlak, om de digitale kloof te dichten’. Mevrouw Ceysens kan in de ad-hoccommissie Digitaal Vlaanderen de vraag stellen of de openbare omroep een actor in het dichten van de digitale kloof is. De on-lineactiviteiten worden met het innovatieve vlak en met het vervullen van een voortrekkersol vereenzelvigd. Dit is een ruime interpretatie van de opdracht.
In een begeleidend memorandum van de Europese Commissie staat te lezen dat een openbare omroep permanent door een onafhankelijk orgaan moet worden gecontroleerd. De BBC heeft al verklaard een eigen controleorgaan naast het eigen bestuur te zullen creëren. In het Vlaams regeerakkoord staat dat de Vlaamse Regering een Vlaamse regulator voor de media zal oprichten. De opmerkingen van de Europese Commissie rijmen met mijn eigen visie. De precieze opdracht van de publieke omroep moet duidelijker worden omschreven. De boekhouding moet transparanter worden gemaakt. Dit zijn twee doelstellingen die we ook zonder de opmerkingen van de Europese Commissie moeten nastreven. De beleidsnota geeft trouwens aanzetten in die richting.

Mijnheer de minister, graag had ik u volgende vrgen gesteld:
– Bent u het eens met mijn standpunt?
– Zult u hier tijdens de voorbereidingen van de nieuwe beheersovereenkomst meer aandacht besteden?
Zoals u merkt, let ik goed op mijn woorden.

Volgens de Europese Commissie zou een onafhankelijk orgaan de openbare omroep permanent moeten controleren.
– Betekent dit dat we in de toekomst een onderscheid moeten maken tussen de raad van bestuur van de VRT en een nieuw controleorgaan?

De Britse regering heeft voor de controle op de BBC een soortgelijke beslissing genomen.
– Vindt u dat we een nieuw orgaan moeten oprichten of dat we die opdracht aan de nog op te richten regulator voor de media moeten toevertrouwen?

Minister Geert Bourgeois: Mijnheer de voorzitter, collega’s, de opmerkingen van de woordvoerder van de Europese Commissie zijn voorbarig. Op dit ogenblik is er alleen maar een informatieronde aan de gang met betrekking tot de VRT. Er is nog geen onderzoek ingesteld.
De VRT heeft officieel geprotesteerd bij de woordvoerder van de Europese Commissie tegen zijn uitspraken. De commissie is gestart met een onderzoek naar mogelijke onterechte bestedingen van publieke middelen door de openbare omroepen in Nederland, Duitsland en Ierland. Het onderzoek heeft te maken met hun on-lineactiviteiten, de aankoop van sportrechten en financiering ad hoc.

De woordvoerder van de Europese Commissie verklaarde voorbarig en onterecht dat de situatie in Vlaanderen veel gelijkenissen vertoont met de situatie in Nederland, Ierland en Duitsland. Bij ons is er immers nog geen formeel onderzoek ingesteld naar de situatie van de VRT, zodat er ook nog geen uitspraken kunnen worden gedaan over eventuele gelijkenissen met andere klachten.
Een verschil met andere landen is dat de opdrachten van de VRT heel duidelijk omschreven zijn in de beheersovereenkomst tussen de VRT en de Vlaamse Gemeenschap voor de periode 2002-2006. Op dit ogenblik doen zich belangrijke technologische en maatschappelijke evoluties en veranderingen voor. Het is dan ook evident dat de omschrijving van de opdrachten in de volgende beheersovereenkomst wellicht zal worden aangepast.
Over de on-lineactiviteiten van de VRT is de beheersovereenkomst duidelijk. Er staat in dat verband in de vierde paragraaf van het eerste artikel dat de VRT een voortrekkersrol moet spelen op innovatief vlak om de digitale kloof te dichten.

De Europese Commissie heeft al aangegeven dat de publieke taak van de openbare omroep ook on-lineactiviteiten kan omvatten. Dat is niet per definitie onmogelijk. We moeten alleen weten welke opdracht wordt gegeven aan de VRT en welke middelen die daarvoor krijgt. Een aantal zaken moeten duidelijk en goed worden omschreven. Ook het debat daaromtrent moet correct word
en gevoerd.
De VRT heeft verschillende innovatieve projecten die bijdragen tot de invulling van de nieuwe behoeften die de mediagebruikers hebben en/of die bijdragen tot het dichten van de digitale kloof. Ik denk daarbij aan www.vrtnieuws.net en aan KetnetKick.

De financiering van de VRT-activiteiten die passen in die voortrekkersrol, verloopt conform de Europese regelgeving. De VRT past de Europese transparantierichtlijn van 26 juni 2000 toe sinds het boekjaar 2001. Dat betekent dat de VRT een gescheiden analytische boekhouding voert, dat de VRT de kosten toewijst aan commerciële opbrengsten, dat de VRT een onderscheid maakt tussen de commerciële opbrengsten voortvloeiend uit de publieke opdracht en andere opbrengsten en dat de VRT een gedetailleerde methodologie volgt. Ten gevolge van onze vraag naar meer transparantie is de heer Mary komen verklaren dat er nu ook in het jaarverslag meer details zullen staan, zoals bijvoorbeeld de kostprijs per net. De VRT zegt dat hij aan de transparantierichtlijn voldoet en zich daaraan heeft geconformeerd.

Ik ga nu aan de Europese Commissie geen timing vragen. Daarvoor is de situatie veel te delicaat. Ik zal wel contact opnemen met de Europese Commissie over de vrije nieuwsgaring en de delokalisatieproblematiek die de VRT, de VTM en andere zenders zal treffen. Ik heb ook gevraagd om gehoord te worden in dat verband, wat nog niet gebeurd is.
Er loopt nog geen onderzoek tegen de VRT. Ik kan nu moeilijk gaan zeggen dat er een onderzoek moet worden gevoerd dat klaar moet zijn tegen een bepaalde datum. Dat is mijn taak niet en dat zou bovendien totaal ongepast zijn. Ik heb dus wel gevraagd om gehoord te worden. Sinds eind oktober 2004 hebben we echter geen enkele respons gekregen op het antwoordenboek en de massa bijlagen die werden ingediend.
De raad van bestuur van de VRT oefent de bevoegdheden uit die hem via de mediadecreten werden toegekend. Bovendien controleert hij het management van de VRT.

De VRT is ook nog onderworpen aan een aantal controle- en toezichtsmechanismen. Het auditcomit

Adoptieprocedures

Ingediend op maart 15th, 2005 door bartcaron

Vraag om uitleg van de heer Bart Caron tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over adoptieprocedures.

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, een aantal ouders van adoptiekinderen hebben me aangesproken over de manier waarop de aanpak van de adoptieorganisatie Ray of Hope is misgelopen. Uit hun verhaal blijkt dat in de loop van 2001 een aantal zaken fout zijn gelopen. De nieuwe regelgeving is overigens gedeeltelijk een gevolg van de problemen die we in het verleden met de procedure hebben gekend. De voorzitter weet uit eigen ervaring dat het hier een moeilijke en delicate problematiek betreft. Dit heeft natuurlijk niet enkel met de werking van deze ene organisatie te maken. We zijn er in Vlaanderen gewoon nog altijd niet in geslaagd om deze materie goed te regelen.
Blijkbaar heeft Ray of Hope met de afkomst van adoptiekinderen geknoeid. Voor de adoptanten en hun families lijkt dit me het ergste wat kan gebeuren. Verschillende gedupeerde ouders hebben reeds al het mogelijke gedaan om de herkomst van hun adoptiekinderen te achterhalen. Dit is geenszins een sinecure gebleken. Ik wil hier trouwens aan toevoegen dat met het verloop van de adoptieprocedure zelf ook een aantal zaken zijn misgelopen.

Ondertussen is het voor iedereen duidelijk dat Ray of Hope niet helemaal in orde was. Kind en Gezin, de toezichthoudende instantie, was hiervan op de hoogte en twijfelde aan de deontologische houding van Ray of Hope. Er is zelfs geprobeerd om de betrokken ouders tot een vaststellingsovereenkomst over de herkomst van hun kinderen te overhalen. De ouders willen het hier evenwel niet bij laten. Het gaat hem niet om geld. Ik vind trouwens dat we blij mogen zijn dat het eens niet om geld draait. Het gaat hier om menselijkheid en om de manier waarop met kinderen en adoptanten wordt omgegaan.
De ouders hebben reeds een lange weg afgelegd. Ze hebben zich tot de klachtendienst van Kind en Gezin en tot de Ombudsman van de Vlaamse Gemeenschap gewend. Ik wil hier niet heel het dossier overlopen. De voorbije weken heb ik hierover ongelooflijk veel materiaal verzameld. Ten slotte hebben de ouders bij de onderzoeksrechter van Dendermonde een klacht tegen Ray of Hope en tegen Kind en Gezin ingediend. Ik wil hier uiteraard niet beweren dat Kind en Gezin de facto in de fout is gegaan. Dat de verantwoordelijke overheidsdienst hierbij wordt betrokken, maakt gewoon deel uit van de procedure.

De aanklacht luidt misbruik van vertrouwen. Dit is een zware beschuldiging. Met deze problematiek zijn we al jaren op de sukkel, en de zware woorden zijn niet van de lucht. Daarom probeer ik zelf het gebruik van zulke woorden te vermijden, en leg ik het liefst de nadruk op het humane aspect.
De ouders zeggen dat trouwens ook zelf. Het aanklagen van de organisatie zou niet de bedoeling hebben in discussie te gaan over het adopteren van een kind op zelfstandige basis, wat ook in de nieuwe wetgeving mogelijk blijft, of over de adoptie via een erkende organisatie. Het is voor hen gewoon het enige middel om de overheid ertoe aan te zetten de passende maatregelen te nemen.

De erkenning van Ray of Hope werd ingetrokken, ik geloof door minister Vogels. Na een kortgeding bij de Raad van State heeft minister Byttebier echter opnieuw een erkenning moeten verlenen, of heeft zij gemeend die te moeten verlenen, dat laat ik zonder verder oordeel in het midden. Ze stelde in een brief dat ze daartoe verplicht was om administratieve redenen. Zo kon Ray of Hope voor een jaar verder werken. Binnenkort verstrijkt dat jaar.
Ray of Hope is vooral in Sri Lanka actief, een land dat het overigens niet zo nauw neemt met de toepassing van het verdrag inzake de rechten van het kind. Dat is trouwens een bewijs dat Kind en Gezin het niet gemakkelijk heeft met de controle op buitenlandse adoptiekanalen.
Mijn vraag staat niet alleen. Ook in de beleidsnota is al een aanzet gegeven. Voor de gelegenheid heb ik de bespreking van de beleidsnota en de antwoorden daarop nog eens doorgenomen. Dat is een uitstekend instrument om ons te informeren. Het is duidelijk uitdrukkelijk de bedoeling hieraan te werken.
Twee dingen lopen hier dooreen: de problematiek van Ray of Hope en de algemene problematiek. Daar zijn zowel federale aspecten aan, als Vlaamse regionale aspecten. Het valt op dat geen van beide overheidsniveaus op dit ogenblik klaar is met de uitvoeringsbesluiten bij respectievelijk hun wet en hun decreet.

Mevrouw de minister, ik had u graag volgende vragen gesteld.
– Wanneer bent u van plan te beginnen met de in uw beleidsnota aangekondigde evaluatie van het adoptiedecreet?
– Hoe ver staat het met de uitwerking van een nieuwe procedure?
– Bestaat er momenteel een centraal informatiepunt voor ouders en kinderen met vragen over de afkomst van het adoptiekind?
– Bent u van plan met zo’n loket te beginnen, en zullen de adoptieverenigingen daarbij betrokken worden?
– Wordt er overleg gepleegd tussen de gewesten en de federale regering over de implementatie van de federale adoptiewet?
– In welke mogelijkheden of middelen voorziet u om bijvoorbeeld overheidsinstanties meer controle te laten uitoefenen op het correcte verloop van interlandelijke adoptieprocedures?
– Wanneer zult u een uitspraak doen over de voorlopige erkenning van de organisatie Ray of Hope, die binnenkort afloopt?
– Wat zijn uw intenties terzake?

Minister Inge Vervotte: Mijnheer de voorzitter, collega’s, zoals aangekondigd bij de bespreking van de beleidsnota, wensen we inderdaad het adoptiedecreet te evalueren. We zijn daar volop mee bezig.
Het is belangrijk dat de kern van het adoptiedecreet behouden blijft, namelijk alles wat te maken heeft met adoptiebemiddeling. Ook de opsomming van de taken van de adoptiediensten zal ongewijzigd blijven. Het gaat bijvoorbeeld over samenwerking met de buitenlandse kanalen, een transparante schriftelijke overeenkomst met de adoptanten, en een omschrijving van wat een adoptiebemiddeling in de toekomst inhoudt. De verdere professionalisering van de adoptiediensten blijft uiteraard het uitgangspunt.

Ik zal binnenkort een voorstel tot wijziging van het decreet doen, dat vooral te maken zal hebben met de vereenvoudiging van de subsidies van de overheid aan de kandidaat-adoptant. Dat zal binnenkort in het parlement besproken worden.
Op dit moment kunnen zowel ouders als kinderen met vragen over afkomst terecht bij het zoekregister. Als de adoptie gebeurd is via een erkende dienst, dan wordt naar die dienst doorverwezen, en moet die de verdere afhandeling en de zoektocht doen. Zo niet, dan is het de taak van het zoekregister verder op pad te gaan. Het zoekregister wordt gesubsidieerd door Kind en Gezin.
In het nieuwe decreet is voorzien in een centrale archivering van alle adoptiedossiers bij de Vlaamse centrale autoriteit. Dat zal niet alleen gelden voor de nieuwe dossiers, maar ook voor alle andere dossiers, die immers aan het centraal archief moeten worden overgedragen. Zo krijgen we een centraal meldpunt. Er zal ook een Vlaamse adoptieambtenaar zijn, die onder andere zal zorgen voor de inzage in de adoptiedossiers.

Er is al herhaaldelijk overleg geweest tussen de gemeenschappen en de minister van Justitie. Dat overleg is nu afgerond, en binnen de veertien dagen zullen we overgaan tot de ondertekening van het samenwerkingsakkoord. Uiteraard dien ik dan een instemmingsdecreet in in het parlement, en dan kan erover gedebatteerd worden. De krachtlijnen daarvan zijn de volgende.
Er zijn afspraken gemaakt over de voorbereiding, het maatschappelijk onderzoek en het bewaren van adoptiedossiers. Er zal een commissie opgericht worden voor overleg en voor de opvolging van de adoptieprocedures, het adoptiedecreet en alles wat daarmee te maken heeft. De kandidaat-adoptanten kunnen voor alle informatie, zowel over de komende nieuwe wetgeving als over de overgangsmaatregelen, terecht bij Kind en Gezin, dat ervoor
zorgt dat de informatie beschikbaar is.

Het toezicht op het correct verloop wordt met de nieuwe federale wetgeving sluitend gemaakt en verplicht georganiseerd. Er is voor het centraal gezag van de gemeenschappen een belangrijke taak weggelegd, want via het adoptiedecreet zullen ze een belangrijke rol spelen. Ze zullen onder meer bevoegd zijn om controle uit te oefenen op de buitenlandse kanalen van autonome adoptie-initiatieven en de erkende diensten. De opdracht bestaat onder meer in het bevorderen van de samenwerking met de buitenlandse overheden, in het belang van de rechten van het kind. Er is hier terecht gesteld dat dit budgettaire consequenties heeft, want zo’n taak impliceert de organisatie van zendingen die controle uitoefenen.
De toestand bij Ray of Hope wordt nauwlettend opgevolgd. De laatste inspectie is gebeurd op 27 december 2004. Er is een verlenging tot 30 december 2006 toegekend. De inspectie heeft vastgesteld dat aan alle erkenningsvoorwaarden is voldaan. Wat Sri Lanka betreft, heeft de inspectie geen aanwijzingen gevonden dat de erkenningsvoorwaarden worden overtreden.

De heer Bart Caron: Wat de eerste zes vragen betreft, ben ik zeer tevreden met het antwoord. Ik ben erg blij dat een en ander in beweging komt. Ik ben niet goed geplaatst om een oordeel te vellen over Ray of Hope. Ik ga ervan uit dat de inspectie correct controleert. De zaak toont nogmaals aan dat het nodig is om de algemene regelgeving te verbeteren en het toezicht op buitenlandse adoptiekanalen zelf te organiseren. Dat zal op middellange termijn mogelijke problemen kunnen voorkomen. Ik dank de minister voor haar antwoord.

Terugbetaling hulpmiddelen voor personen met een handicap

Ingediend op maart 1st, 2005 door bartcaron

Vraag om uitleg van de heer Caron tot mevrouw Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de maatregelen tot beheersing van de uitgaven inzake hulpmiddelen en aanpassingen.

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, mevrouw de minister, op 17 december 2004 keurde de Vlaamse Regering maatregelen goed inzake uitgaven voor hulpmiddelen. Dat was een aanpassing van het toenmalige besluit. Er zijn een aantal overgangsmaatregelen bepaald. Er is in 2005 geen indexering geweest van de refertelijst voor de hulpmiddelen, die worden pas in 2006 opnieuw geïndexeerd. De terugbetaling van bedden en elektronische relaxzetels wordt stopgezet vanaf 1 januari 2005. Mijn vraag gaat vooral over een uitvoerende modaliteit van die regeling. Bedden moeten in principe ten laste worden genomen door de ziekteverzekering. Via het Vlaams Fonds was er een surplus aan mogelijkheden gecreëerd, maar dat budget staat onder grote druk. Daarom is beslist dat die extra dienstverlening via het Vlaams Fonds wordt stopgezet. Elektronische relaxzetels dragen bij tot het levenscomfort. Ook in dat verband werd via het Vlaams Fonds een inspanning gedaan. De Vlaamse Regering heeft echter beslist dat het niet langer opportuun is om dergelijke hulpmiddelen terug te betalen. Alleen voor mensen die aan de ziekte van Huntington lijden, blijft de mogelijkheid tot terugbetaling behouden.

Er zijn een aantal overgangsmaatregelen genomen, maar die ga ik niet allemaal gedetailleerd behandelen. Het principe is echter dat wie vóór 1 januari 2005 een toezegging had, maar de relaxzetel of het bed niet voor diezelfde datum heeft aangekocht, geen terugbetaling meer krijgt. Indien de aankoop vóór 1 januari 2005 gebeurde, is er geen probleem. Dan is er nog steeds de mogelijkheid tot terugbetaling via het Vlaams Fonds. Ik begrijp dat er overgangsmaatregelen worden genomen. Op die manier kunnen potentiële misbruiken worden tegengegaan, worden onduidelijkheden vermeden en heerst er rechtszekerheid bij de zorgvragers. Er zijn een aantal knelpunten in deze regeling. Mensen die in de loop van 2004 een positief antwoord kregen in verband met de terugbetaling, maar om de een of andere reden hun aankoop een beetje hebben uitgesteld, zullen geen terugbetaling meer krijgen. Dit is een moeilijke kwestie. Belofte maakt schuld. Hoe streng moet deze regeling eigenlijk worden toegepast? Bepaalde mensen worden heel hard getroffen door deze maatregel. Bovendien zijn de mensen die hun aankoop uitstellen, net mensen die het financieel minder goed hebben. Juristen spreken nu over rechtsonzekerheid. Ze vragen zich bovendien af of dit wel een daad van behoorlijk bestuur is.

Daarom mevrouw de minister had ik u graag volgende vragen gesteld:
– Bent u bereid om de beslissing opnieuw te bekijken?
– Bent u bereid om voor de personen die een positieve beslissing kregen van het Vlaams Fonds, maar hun aankoop niet vóór 1 januari 2005 hebben gedaan, een uitzondering te maken? Er wordt gesteld dat bedden eigenlijk door de ziekteverzekering ten laste moeten worden genomen.
– Kunt u bevestigen dat dat ook echt gebeurt?
– Welke oplossingen hebt u voor de eventuele knelpunten die er nog zijn in verband met personen met een handicap en chronisch zieken?

Minister Inge Vervotte: Mijnheer de voorzitter, collega’s, dit heeft te maken met de besparingen waarvan iedereen solidair zijn deel heeft opgenomen. Bij de besparingsvoorstellen hadden we er in eerste instantie voor gekozen dat de sector van de individuele materiële bijstand, de residentiële sector en de ambulante sector elk een beetje zouden besparen. We hadden voor elk van die sectoren een verhoging van het budget kunnen verwezenlijken, maar de compensatie daarvoor was dat elke sector zijn verantwoordelijkheid zou opnemen wat de besparingen betreft. Dat is voor niemand plezant, en er zijn altijd 1001 redenen om te vragen om die besparingen niet te moeten doorvoeren. Uiteindelijk is er een globaal voorstel voorgelegd aan de raad van bestuur van het Vlaams Fonds. Er werd toen ook duidelijk gezegd dat alternatieve voorstellen welkom waren. Voor ons was het belangrijk dat de raad van bestuur van het Vlaams Fonds achter de beslissing zou staan. Er zijn echter geen alternatieve voorstellen uit de bus gekomen. De besparingsmaatregel zou 600.000 euro opleveren. Ik ben bereid om de beslissing van 17 december 2004 opnieuw te bekijken. Dat betekent dat ik een gewijzigd besluit voor advies zal voorleggen aan de raad van bestuur van het Vlaams Fonds. Voor mij is het echter zeer duidelijk dat we onze budgettaire inspanningen moeten leveren. Ik ben dus bereid om het besluit te wijzigen en het voor advies voor te leggen aan de raad van bestuur van het Vlaams Fonds, maar we moeten wel onze verantwoordelijkheid opnemen in verband met de budgettaire impact. De raad van bestuur van het Vlaams Fonds zal dus met een voorstel op de proppen moeten komen, want de besparing moet worden gerealiseerd. We vonden deze maatregel verantwoord omdat verschillende ziekenfondsen bedden te huur aanbieden tegen een zeer lage huurprijs.

De heer Bart Caron: Mevrouw de minister, ik dank u voor uw antwoord. Het is inderdaad zo dat in verhouding de besparingen op de individuele hulpmiddelen procentueel een stuk hoger liggen dan de algemene besparing die u hebt moeten inbrengen in uw begroting. Ik hoop dat er een alternatief komt, want uiteindelijk komen we opnieuw terecht bij de situatie van tijdens de opmaak van de begroting, namelijk dat u het Vlaams Fonds vraagt een alternatieve vorm van besparingen voor te stellen. Ik hoop dat het Vlaams Fonds zicht kan krijgen op eventuele meevallers, waarmee ik dus bedoel dat bepaalde kostensoorten misschien door omstandigheden moeten worden verschoven. We weten allemaal wat daarmee wordt bedoeld. Misschien kan deze anomalie dan verdwijnen. Ik dank u alleszins voor uw bereidheid om iets te doen aan dit probleem.